Αθήνα, 8/6/2025
Το Μέτωπο Αντίστασης και Αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη «Γασσάν Καναφάνι» δεν εγγυάται πως το «March to Gaza» είναι μία πραγματικά καθαρή κίνηση αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη.
Από τα δεδομένα που έχουμε συλλέξει μέχρι στιγμής και κυρίως από τις δυνάμεις που έχουμε δει να δραστηριοποιούνται και να τρέχουν αυτό το εγχείρημα, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μία νέα παγίδα , οργανωμένη από τις μυστικές υπηρεσίες του Ιμπεριαλισμού και του Σιωνισμού.
Μία προσπάθεια, μέσα από την οποία, φαίνεται πως το Ισραήλ θέλει να οδηγήσει τους κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας σε φυγή από την Λωρίδα, μετατοπίζοντας το βάρος των ευθυνών στην Αίγυπτο!
Σταματήστε κάθε υποστήριξη σε αυτή την κίνηση και στηρίξτε έμπρακτα την αντίσταση των Παλαιστινίων απέναντι στην Κατοχή!
Μέτωπο Αντίστασης και Αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη
«Γασσάν Καναφάνι»
Ακολουθεί σημαντική ανάλυση της Φραγκίσκας Μεγαλούδη που εξηγεί πως αυτό το εγχείρημα αποσκοπεί να παγιδεύσει την Αίγυπτο, η οποία κρατάει κλειστό το πέρασμα από την Λωρίδα της Γάζας.
Μια μάλλον όχι και τόσο δημοφιλής άποψη – θα γράψω μια μικρή ανάλυση για την Πορεία προς τη Γάζα (θα αφήσω να γίνει ένας δημιουργικός χώρος ανάλυσης και απόψεων πάντα με σεβασμό όμως). Γιατί παραμένω λοιπόν σκεφτική απέναντι στην πρωτοβουλία:
Εδώ και εβδομάδες παρακολουθούμε την προετοιμασία της μεγάλης πορείας March to Gaza, που αναμένεται να ξεκινήσει στις 12 Ιουνίου από το Κάιρο προς τα σύνορα της Ράφα. Με συμμετοχή εκατοντάδων πολιτών από δεκάδες χώρες, η πρωτοβουλία προβάλλεται ως πράξη διεθνούς αλληλεγγύης και συμβολικής πίεσης για την άρση του αποκλεισμού της Γάζας. Όμως, όσο ισχυρό κι αν είναι το ηθικό της φορτίο, η πορεία αυτή κινδυνεύει να λειτουργήσει ως στρατηγική παγίδα— όχι για το Ισραήλ, αλλά για την Αίγυπτο.
Το Ισραήλ επιδιώκει εδώ και μήνες να μετατρέψει το πέρασμα της Ράφα σε έξοδο κινδύνου για τους Παλαιστίνιους — μια “ανθρωπιστική λύση” που στην πραγματικότητα συνιστά μαζικό εκτοπισμό πληθυσμού. Η Αίγυπτος, παρά την έντονη διεθνή πίεση, έχει αρνηθεί να ανοίξει τα σύνορα, ώστε να μην καταστεί εργαλείο στην αποεδαφοποίηση της Γάζας.
Αν η πορεία φτάσει στα σύνορα και η Αίγυπτος δεν επιτρέψει την είσοδο, η διεθνής εικόνα που θα διαμορφωθεί είναι πως “το πρόβλημα είναι η Αίγυπτος”— όχι η ισραηλινή πολιορκία. Η ευθύνη μετατοπίζεται επικοινωνιακά: από το κράτος που βομβαρδίζει και αποκλείει, σε εκείνο που δεν επιτρέπει τη διέξοδο. Αυτό ακριβώς επιδιώκει το Ισραήλ: να θολώσει τα νερά και να επιμερίσει την ευθύνη, ώστε να φαίνεται ότι το αδιέξοδο είναι αποτέλεσμα «αραβικών ισορροπιών», όχι ισραηλινής πολιτικής βίας.
Θα μπορούσε η Αίγυπτος απλώς να ανοίξει το πέρασμα για είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας και μόνο;
τεχνικά ναι — πολιτικά, όμως, με υψηλό ρίσκο.
Ένα τέτοιο «ναι» δεν είναι ποτέ ουδέτερο. Δημιουργεί το προηγούμενο ότι η Ράφα μπορεί να λειτουργεί επιλεκτικά ως δίοδος «ανακούφισης» και ενισχύει την ιδέα ότι η κρίση είναι διαχειρίσιμη με όρους παροχών, όχι πολιτικής λύσης. Το επόμενο βήμα —είναι να τεθεί το ερώτημα: «Αφού μπήκε βοήθεια, γιατί να μη βγουν και άμαχοι;».
Έτσι, ακόμη και μια προσωρινή είσοδος βοήθειας μπορεί σταδιακά να νομιμοποιήσει την έξοδο πληθυσμού, να απονομιμοποιήσει την επιστροφή, και να οδηγήσει τη Ράφα να γίνει de facto δίοδος εκτόνωσης για το Ισραήλ — σε βάρος των Παλαιστινίων, και εις βάρος της ίδιας της Αιγύπτου.
Αν η Αίγυπτος ανοίξει τα σύνορα, θα κατηγορηθεί ότι νομιμοποιεί τη μόνιμη απομάκρυνση των Παλαιστινίων.
Αν τα κρατήσει κλειστά, θα φανεί ως το κράτος που εμποδίζει την ανθρωπιστική βοήθεια.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική πίεση μετατοπίζεται. Ο αποκλεισμός, αντί να καταγγέλλεται ως έγκλημα πολέμου, παρουσιάζεται σαν “ανθρωπιστικό αδιέξοδο” που θα λυθεί εάν μια τρίτη χώρα –η Αίγυπτος– κάνει «το σωστό».
Και για να μην παρεξηγηθώ- δεν λέω ότι οι πολίτες πρέπει να μείνουν αδρανείς. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και τόσο πολιτικά φορτισμένες – σε μια περιοχή με τεράστια γεωπολιτικά θέματα ώστε κάτι φαινομενικά απλό να έχει ένα τεράστιο γεωπολιτικό πρόσημο.
Ναι, χρειάζονται και οι πορείες. Ναι, χρειάζονται οι συμβολικές πράξεις, όπως το πλοίο Madeleine. Χρειάζεται η φωνή να ακουστεί, η αγανάκτηση να εκφραστεί στο δημόσιο χώρο. Όχι όμως τυφλά – αλλά με στρατηγική.
